(już trzeci od momentu wykrycia wirusa a drugi od oficjalnego ogłoszenia stanu pandemii) nie był specjalnie spektakularny.
Także prognoza pogody pierwszego dnia Nowego Roku, jaką pokazał mi mój iPhon nie była zachwycająca – wskazywała, że na dworze mokro i zimno, że (mimo siódmej nad ranem) ciemno a słońce pojawi się w tej części Europy dopiero za godzinę. Wyjrzałam przez okno w salonie i zarejestrowałam jedynie panoszącą się po okolicy głęboką, czarną pustkę, wypełnioną niespotykaną o tej porze ciszą – gdzie te wystrzały po-sylvestrowo-noworoczne? Te kolorowojarmarczne wyskoki nielicznych Beta-mans, co o północy dźwięczny głos kukułki przespali – rozciągnięci pod stołem, nurzając policzki w niezupełnie przetrawionej, kwaśnej zawartości własnego żołądka. Ci to bohaterowie dopiero o poranku następnego dnia, nadrabiając wątpliwej tradycji zaległości, zakłócali spokój tym, co chcieliby dłużej cieszyć się relaksem, jaki przynosiły ze sobą pierwsze dni nowego czasu.
Tak… sporo mieliśmy tego relaksu w ostatnich trzech latach.
No może z niewielkimi przerwami i niekoniecznie jedynie zaraz po nowym roku. Ale był. Przyzwyczajeni do przebywania w ruchu zbuntowaliśmy się w końcu i idąc z duchem czasu pod ramię przekwalifikowaliśmy się na zdalne sterowanie. Firmy na tym zyskały, zyskały i gospodarstwa domowe. A gospodarka światowa? Ta też. No może początkowo zdawała się popaść w lekkie zakłopotanie, ale szybko otrząsnęła się i teraz prosperuje nieźle.
Pandemia minie któregoś dnia – tak samo niespodziewanie jak się pojawiła, a my – bogatsi o doświadczenia ostatnich lat otworzymy kolejną kartę naszych dziejów.
zlotuptaka 
Skomentuj